1. HET KLEINE KAMERTJE IN DE BIB
Loewie keek naar de druppels op het raam en zuchtte. Hier viel niets te beleven als het regende.Zo jammer dat zijn ouders moesten werken. Een skivakantie zou hem nu wel bevallen. Mocht hij nu thuis zijn, hij zou de hele namiddag gamen op zijn computer. Zo jammer dat opa geen computer had.Hij had zelfs geen televisie! Hoe bestond het! In 2013? Het was alsof opa leefde in een andere tijd.Loewie zuchtte en even voelde hij zich de ongelukkigste jongen op de wereld.
‘Loewie? Kom je even?’ Het hoofd van opa stak om de deur. Zijn haar was rood met hier en daar een streepje grijs. Zijn baard was warrig, een beetje woest en onverzorgd. Opa was een schat: hij had warme chocolademelk en koekjes op tafel gezet. Opa zag het bedrukte gezicht van Loewie.Ook Janne zag er niet al te happy uit. ‘Scheelt er iets kinderen?’ vroeg hij bezorgd.
‘Ik verveel me zo opa. Ik wil iets spannends meemaken,’ zuchtte Loewie.
‘Ik ook,’ voegde Janne er aan toe. Opa fronsde zijn wenkbrauwen: ‘Lees een boek.’
‘Boeken zijn zo saai.’ zeurde Loewie en hij plantte zijn ellebogen op tafel. De elfjarige Janne was het er niet mee eens: ‘Harry Potter vond ik wel heel spannend, ik heb ze allemaal gelezen.
Opa schudde zijn hoofd: ‘Jullie moeten eens echte historische boeken lezen. Ze brengen je naar een andere tijd en naar een andere wereld. Je maakt er dingen mee die je anders nooit zou beleven.’
Janne keek vragend naar opa, maar Loewie haalde zijn schouders op. ‘Toch heb ik geen zin.’
‘Loewie en Janne, ik heb een voorstel,’ sprak opa. ‘Ik wil een weddenschap met jullie aangaan. Als ik verlies, gaan we vanavond naar de bioscoop. Als jullie verliezen, doen jullie de hele week de vaat.’
‘Wat moeten we doen?’ Janne zag de uitdaging én de bioscoop wel zitten.
Opa glimlachte geheimzinnig. ‘Vanmiddag moet ik werken in de bib en ik zou graag hebben dat jullie meegaan. Er is daar veel meer te beleven dan je denkt. Ik wil dat jullie allebei vijf boeken uitkiezen uit een verschillende periode. Van vroeger tot nu.’
Er kwamen opeens twinkelingen in zijn ogen. ‘Ik wed dat je na het lezen van de boeken helemaal anders naar de wereld zult kijken.’
Poeh! Was het dat maar? Wat boeken inkijken? Die weddenschap win ik op mijn duimpje, dacht Loewie.
Na de middag vertrokken ze met hun drietjes. In de bib wees opa hen alles aan. De computer waar ze alles konden opzoeken en de rijen boeken per leeftijd of
per thema. Er waren zelfs dvd’s zag Loewie. De bib zag er vrolijk uit. Gezellige hoekjes met gekleurde kussens, uitnodigende affiches aan de muur en een
prikbord waarop je kon lezen wat er allemaal te doen was in de bib.
‘Als je iets wilt weten, vraag het gerust aan één van de bibmedewerkers, zei opa glimlachend, ‘en in dat kleine kamertje naast de loketten staan vergeten
of versleten boeken die weg moeten. Daar mag je ook zoeken.’
Janne ging naar het rek voor de 10+ en ze vond vrij snel de boeken die haar interesseerden. Egypte, Griekenland, de ontdekkingsreizigers, geheimschrift
en symbolen, de middeleeuwen, de prehistorie, de Vikingen en de tijd van de uitvindingen. ‘Loewie, ik heb er al acht, nu jij nog twee. En dan kunnen we gaan lezen en naar de plaatjes kijken.’ Ze toonde de boeken.
Loewie antwoordde niet. Er was iets met dat kleine kamertje. Alsof er een onzichtbare kracht hem naar binnen trok. Hij moest er naar toe! Janne volgde hem en keek vreemd op. Het kamertje rook naar oud papier. Overal stonden dozen met boeken en tegen de wand waren de boeken gestapeld tot hoge torens. Op een grote kist in een hoek lag een zeer oud boek, bedekt met stof en spinrag. Er was iets mee, vond Loewie. Maar hij kon niet precies zeggen wat. Het boek had een roodbruin kaft van leer en de letters leken uit een andere tijd te komen. De titel was vreemd, maar ook uitnodigend. ‘Het grote boek voor durvers.’ Daaronder stond in kleinere letters: ‘Niet voor bangerikken. Alleen wie wil vooruit komen in het leven, moet dit boek lezen.’
Janne staarde met grote ogen naar het boek. ‘Loewie, durf jij het boek openmaken?’
Ook al was ze ouder, ze leek banger dan haar broer. ‘Ik heb het gevoel dat er iets niet klopt. Het boek ziet er raadselachtig en een beetje eng uit.’
‘Poeh! Niks aan!’ blufte Loewie, ‘gewoon een antiek boek. Mij kun je niet bang maken met een hoopje oud papier.’ Toch klopte zijn hart iets sneller dan anders. Maar dat zou hij in geen honderd jaar toegeven aan zijn zus.Zijn zus had gelijk: het zag er eng en raadselachtig uit. Op de kaft was een cirkelvormige slang afgebeeld. De ogen waren edelstenen en ze leken te gloeien iedere keer hij naar de kaft keek.
‘Janne, ik wil weten wat er in staat.’
Voorzichtig opende hij het boek. Tussen de eerste twee bladzijden lag een amulet. Het was een touwtje met een platte steen eraan. Er stond een waarschuwing bij: ‘Opgelet,u kunt nog terug. Doe de amulet alleen om uw hals als u verder wilt. Vanaf de volgende bladzijde zult u in een andere wereld terechtkomen.
U bent gewaarschuwd! Alleen de amulet en een juist antwoord op de vraag kunnen u redden. Weet u het antwoord niet, zult u voor eeuwig in het tijdloze verblijven.’
Loewie schoof de amulet over zijn hoofd. De steen lichtte op.
‘Zo eng!’ fluisterde Janne. ‘Loewie, doe het af! Leg het boek weg. Er zijn genoeg andere boeken waaruit we kunnen kiezen! Laat ons terug naar
opa gaan.’
Loewie schudde zijn hoofd. ‘Het moest dit boek zijn. Ik voel het. Het boek leeft en heeft mij uitgekozen!’ Zijn handen trilden toen hij de volgende
pagina omdraaide. Het laatste wat hij zag, was een fel licht, Janne die grote ogen trok, luid gilde en vervolgens haar handen voor haar mond
hield. ‘Neee Loewie! Niet doen……!’
En toen was er alleen de lichtende steen op zijn borst. Verder niets…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten